Slumtours

Yep, je verhaal daar kan ik wel wat mee. Ik ben het met je eens dat het een keuze is wat je ermee wilt doen. Waar ik meer moeite mee heb is dat ik moeite heb met kiezen waar ik nou achter wil staan. Doe ik wat jij me aanraadt dan zal ik meer openstaan voor de mogelijkheden maar dan ren ik wel mee in een systeem waarvan ik nu al zie dat we het IEDEREEN moeilijk(er) gaan maken. En daar schiet uiteindelijk niemand iets mee op. Ja, op korte termijn maar op de langere termijn loopt iedereen met de kop tegen de muur. En dan zijn de rapen pas goed gaar….

Kies je voor meedoen dan moeten mensen niet meer klagen want ze ondersteunen het systeem en hebben zichzelf in de tang.

Beter lijkt mij de manier van denken te veranderen > waarom denken we met z'n allen zo massaal de verkeerde kant uit?

Ik weet dat ik een van de weinigen ben die voet bij stuk houd - maar ik word niet goed als ik mensen al hoor zeggen; het is nu eenmaal zo en je doet er weinig aan'…..tsja, denk ik dan ‘als je zo al denkt….hoeveel moeite heb je gedaan om het de andere kant uit te krijgen?’. Ik vind dus òòk dat mensen teveel bomen òver i.p.v nou eens te doen. Dat schijnt erg moeilijk te zijn voor mensen, maar het is wel dè manier om iets te veranderen. Mensen vinden het systeem dus wel best.

Ik praat er ook veel òver maar ik doe er ook iets bewust aan. Dat laatste is een verhaal apart, maar ik kaart het tenminste

al aan bij de mensen die ik zoal spreek en ik heb geregeld contact met mijn werkconsulent van de Sociale Dienst (dat is de ènige die geinteresseerd is hoe het met mij gaat en meedenkt, van de velen die ik heb gehad). Hij kan helaas niets doen. Zegt hij. Maar hij neemt in ieder geval wel mijn opmerkingen mee naar het werkoverleg.

Over het bedrijf waar ik werk; daarover doe ik stiekem een boekje open bij iedereen die het maar wil horen. Dat mag absoluut niet natuurlijk want er staat in mijn contract dat we niet negatief over de werkgever mogen zijn (dat is al helemaal belachelijk natuurlijk, want als mijn baas de boel beter voor elkaar zou hebben dan zouden wij ook positiever zijn, toch?)

Op internet doe ik dat ook > op plekken waar het thuishoort - en dan anoniem want anders krijg ik gedonder.

Ben wel iemand van de praktijk; 50% lullen en 50% aanpakken.

Ik hang geregeld met de Sociale Dienst aan de telefoon en brief door hoe de werkgever omgaat met werknemers. En ik zeg erbij als ik genaid wordt, de Dienst dan òòk genaaid wordt. want; ik krijg natuurlijk geld van ze en het is de bedoeling dat ik onafhankelijk raak van de Bijstand. Dat is alleen mogelijk als de werkgever z'n verantwoordelijkheid neemt en me een beter salaris geeft. De uren die ik werk ook eerlijk uitbetaald. Ik had gehoopt dat de Dienst zich hier iets van ging aantrekken en de arbeidsinspectie zou inlichten maar ze doen niets. Ik heb de wantoestanden al heel vaak aangekaart en ze wèten het ook. Maar zij doen verder er ook niks tegen, terwijl ze mij wel moeten betalen weet je.

Dat is toch raar? Volgens mij kan een bedrijf zoals de Sociale Dienst heus wel aan de bel trekken. Zij hebben meer macht dan ik, dus……en er is toch ook de minister van Sociale Zaken? Die zit in de politiek en die kan direct al invloed uitoefenen op het kabinet en dan kan Den Haag ingrijpen. Maar NIEMAND schijnt iets te doen. Wat moet zo iemand als ik dan nog meer doen behalve verder solliciteren en maar hopen dat ik in ieder geval ergens een baantje krijg voor meer uren?

Ik vind het vreselijk dat de minister van Sociale Zaken laatst nog heeft geroepen dat iedereen die kan werken moet werken. Nou ben ik dat met hem eens maar hij wijst wèèr alleen naar de werklozen - alsof het alleen aan ons ligt dat we thuis zitten! Ik dacht; ‘vent, ga eens druk uitoefenen op het bedrijfsleven en het kabinet, dààr ligt het grootste probleem’. Nu pakt hij steeds de zwakste groep en juist die groep kan nauwelijks een kant uit!

Alles is afhankelijk van elkaar maar zolang wij met z'n allen èèn groep aanwijzen die het moet oplossen wordt het helemaal niks met Nederland. Je weet zelf wel dat mensen met z'n allen de schouders eronder moeten zetten. Als er lui zijn die liever kloten dan functioneert het al niet meer. Asociale mensen hebben nu eenmaal veel macht en je kunt iemand helaas niet dwingen:(

Ik vind het trouwens ook heel raar dat ìk asociaal moet gaan worden om mijn kop boven water te houden > dat is toch niet de bedoeling?

Ik solliciteer natuurlijk maar ik hoor er nooit meer iets van. Dat je niet eens een afschrijver krijgt vind ik grensoverschrijdend.

Ik weet wel 1 ding; als ik ooit iets vind dat beter betaald of meer uren kan maken dan ben ik weg.

Heb ik ook tegen mijn teamleider gezegd. Daar baal ‘ie van want ik ben een goede kracht maar hij snapt wel dat mensen vertrekken. Nou ja, hij zit ermee dat ’ie steeds nieuwe mensen moet zoeken want geen mens houdt het hier lang vol, ha ha()

Verder probeer ik vooral mensen NIET zo te behandelen zoals mijn werkgever. Op privè-niveau niet en ook niet op de werkvloer. Doet een ander dat wel dan laat ik het wel merken.

Aan moraalridders (zoals het Kabinet Balkenende) heb ik een tyfushekel. Ik vind als je zo nodig moet verkondigen dat je iets verwerpelijk vindt dan moet je het zelf ook niet praktiseren. En hou anders je mond:)

Die tip van anoniem melden bij de arbeidsinspectie > ik denk dat ik dat maar ga doen. Wie niet waagt wie niet wint!(tu)

Ik wist niet dat dit kon. Ik hoop dat ze dan eens een kijkje gaan nemen.

Hmmm, verhuizen naar de Randstad. Ja, het lijkt me wel wat! Maar hoe regel je het hè. Zoals je al zei moet je 10 jaar wachten op een beetje normale huurwoning. Maar wat in de tussentijd? Bivakkeren in een berghok van 2 bij 3 meter lijkt me niks! Voor 700 Euro per maand. Geen denken aan. En…ik ben net verhuisd….en ik het is niet me hobby.

Anti-kraak is niet mijn ding; ik zou helemaal nerveus worden van het idee dat ik zo op straat gezet kan worden en nooit weet hoe lang ik ergens woon. Ik heb mijn structuur en rust nodig.

Ik hààt verhuizen!! Bij mijn vorige verhuizing raakte ik daarna 5 maanden in crisis - zo'n impact heeft het op me.

Kom op Surya, dat kun je niet menen dat ik weer bij mijn ouders kan gaan wonen. Ik ben niet bang voor ruzie, we krìjgen ruzie! Mijn ouders en ik passen totaal niet bij elkaar en zij controleren me steeds en zijn nogal behoudend. Je snapt dat zoiets niet lang goed kan gaan.

Je stelt het allemaal veel te simpel voor. Tuurlijk, het uitvoeren is een kwestie van pats boem huur opzeggen en verhuis maar…ergens heen. Maar dat is niet moeilijk. De moeilijkheden zit 'em in de dingen die je niet ziet maar voelt.

Als ik naar de Randstad zou gaan dan loop ik tegen zoveel dingen aan - en het leven is daar veel duurder dan hier, hoe wil je starten als je salaris een aalmoes is en de baan die je krijgt ook daar weer een slecht betaalde is en die huren zijn astronomisch hoog? Dat ga je niet redden. En zoals je al zei in het einde van het verhaal; het is ook een kwestie van geluk. En geluk is altijd afhankelijk van omstandigheden, juiste tijd, juiste plaats en toeval. Daar kan ik niks mee. Ik wil zekerheid. Ja, allemaal ontkenningen misschien maar voor mij is het realiteit. Die hele American Dream kan me gestolen worden. Ik laat me niet gek maken door dat befaamde verhaaltje ‘krantenjongen heeft het geschopt tot miljonair’. Want weet je Surya, allèèn die kant wordt belicht maar weet je wel hoeveel mensen in Hollywood staan te serveren in restaurants terwijl ze topacteurs zijn? Duizenden! Dat er toevallig dan eentje het gemaakt heeft wil helemaal niet zeggen dat het jou ook lukt. Het is àltijd een samenloop van omstandigheden. Zo krijgen mensen het verkeerde beeld en raak je zò teleurgesteld.

Ik wil niet in de val trappen van al die Indiase plattelandsmensen die door ellende naar de stad gedreven worden omdat het daar beter zou zijn en veel werk want dat is een utopie. De realiteit is dat ze ook daar nauwelijks beter af zijn.

Zo schets ik mijn toekomst in Amsterdam bijvoorbeeld dan ook. Je kent het daar niet, je kent de gebruiken niet, je kent geen mensen daar….ik heb geen vermogen, geen contacten, geen kruiwagen.

Kansen blijken niet altijd wat ze zijn.

Ik kan er niets aan doen dat ik een typetje ben dat gewoon een rustig leven wil leiden met zekerheid. Backpacken zou ik NOOIT doen op vakantie - veel te onzeker. Zou in 10 sloten tegelijk lopen, ha ha.

Ach, misschien ben ik gewoon saai. Maar ik heb mezelf niet gemaakt en je moet roeien met de riemen die je hebt(tu)

Ik denk dat jij wat avontuurlijker ingesteld bent? Ik vind het wel grappig; 2 mensen, 2 levens en allebei een ander verhaal. Ik vind het prima zolang we elkaar in waarde laten;)

Tuurlijk, ik baal maar ik ben tegelijkertijd heel vrolijk van aard hoor(

Ik hoef geen superbaan. het enige wat ik vraag is om een fatsoenlijk inkomen en een fatsoenlijke CAO.

Ik heb van huis uit meegekregen dat je vooral gewoon moet zijn en doen en het niet moet wagen je kop boven het maaiveld uit te steken. Zeg maar je bent voor een dubbeltje geboren en je wordt nooit een kwartje. Die houding speelt me nog wel parten zoals je ziet. Mijn ouders hebben we ingeprent dat je niet moest denken dat je iets was want je bent het niet…..en je wordt het niet. Kies voor (schijn)veiligheid, kies voor (schijn)zekerheid. Natuurlijk ben ik daarmee op de koffie gekomen want het werktte niet voor mij. Het vervelende is dat mijn ouders heel erg bovenop me zaten als kind zijnde - ik had geen ruimte en als ik iets deed dat hun niet aanstond dan maakten ze direct daar korte metten mee of ik kreeg te horen; ‘als jij zo doet dan kunnen wij ons niet meer vertonen’.

Als ik uitging waren mijn ouders daar niet blij mee. Dan was het weer ‘dan doen wij de hele nacht geen oog meer dicht’ (met andere woorden je moet thuisblijven). Als ik dan oplossingen opperde werden die altijd van tafel geveegd. Mijn ouders hadden geen zin in dingen die ze voor hun kind moesten doen. Alleen natuurlijk als het in hùn straatje pastte.

Met gevolg dat ik me schuldig ging voelen bij sommige zaken en dus niet deed. Ik kan goed schrijven en sta soms wel eens met een pittige mening in de krant > dat vinden ze niet leuk, leveren commentaar en ik voel me nooit op mijn gemak als het gepubliceerd wordt. Met deze vakantie naar India hetzelfde; zij worden weer gek……ik pas mijn plannen aan. Ik hoor zo vaak Surya van anderen ‘maar je bent toch geen kind meer?’

Inderdaad dat ben ik allang niet meer maar voor hun blijf ik het wel.

Natuurlijk ging dat op een moment niet meer en mòest ik wel mijn eigen gang gaan omdat ik het de hele tijd onderdrukte. Nou, de hel brak los! Het was helemaal niet gezellig thuis en ik heb de eerste 22 jaar van mijn leven alleen maar strijd met ze gehad.

Ik vind dat achteraf bekeken mijn ouders niet zo spastisch hadden moeten doen. Maar dat is weer achteraf hè.

Maar ik zit met de gebakken peren, weet je. Ik ben nu 35 en het is er ingebakken.

Daarom voer ik mijn talenten niet uit. Ik ben nooit gestimuleerd en als anderen er wel iets in zien dan denk ik al gauw ‘die zijn gek’ of neem ik het niet serieus. Ik word er achterdochtig van. Het leuke aan Amerikanen vind ik dat ze in alles potentie zien en je stimuleren > daar sloeg ik de eerste keer helemaal van achterover, ha ha. Ja joh, ik ben dat helemaal niet gewend! Mijn ouders steunden me niet en bemoeiden zich niet met mijn hobbies. Altijd zo geweest. Ik zweer het je; mijn hele leven heb ik alles alleen gedaan omdat het hun niet aanstond. Jij doet niet wat wij voor ogen hebben dus we steunen je niet. Ik raakte in een isolement.

Ik ben er op den duur van doorgedraaid. Nog steeds ben ik nogal een loner. Zal er wel niet uitgaan. Ik denk ook nooit van ‘ik moet ff dit of dat vragen aan iemand’, ik denk weer ‘hoe moet ik dat voor elkaar krijgen, ga heel moeilijk doen en uiteindelijk klaar ik het alleen - hoe dan ook op een manier’. Toen ik doordraaide kon ik niet om hulp vragen (op afgeknapt zoals je wel zult begrijpen) dus toen werd ik nog eenzamer. Dat ik niet om hulp vroeg kwam omdat ik het antwoord al wist (NEE).

En nu nòg hè denk ik in die vormen. Ik verwacht niks van de wereld, ik èrger me wel eraan.

Maar goed - ik ben een mens van uitersten dus voorzichtigheid is bij mijn persoonlijkheid wel geboden.

Het is superlastig om een ongeleid projectiel te zijn!!!! Hihihihi()

Ik heb het wel grotendeels geaccepteerd maar ik ben soms nog steeds niet blij met mezelf.

Ik ben trouwens wel benieuwd wat je studeert Surya(

Groetjzzzz

Take2

irma

nicolle

stef