Mijn ergste ervaring was dat ik op 2 januari 1997 vanuit Jarjeeling aankwam 's-nachts in de hoofdstad van Assam en dacht te kruidenieren om naar het hotel te lopen i.p.v, een riksja te nemen (hotel uit de reisgids) daar aangekomen bleek deze gesloten te zijn en er kwamen letterlijk drie Indiërs uit de bosjes. die een ketting om mijn nek stopte waardoor ik op de grond viel. Mijn rugzak met alles erin werd direct gepakt. Toen ik opstond probeerde een van de drie mijn pols door te snijden met een scheermesje. Het lukte me om mijn hand weg te draaien maar ik kreeg toch een behoorlijke snee. Op dat moment kwam er een ambasador aangereden en deze probeerde ik te stoppen maar toen de Indiërs met de ketting op de wagen begonnen te slaan, reed hij met een noodgang weg. Ik kon toen gelukkig wegrennen. Rende naar een politiebureau die totaal niet snapte wat er aan de hand was. Ik moest mee naar het station om hen te identificeren. (bruin zwart haar niet te groot en een snor) nooit gevonden natuurlijk, daarna brachten ze mij naar het ziekenhuis om mijn wond te hechten. Ik had mijn creditcard, mijn paspoort en mijn tickets aan de binnen kant van mijn broek zitten daar waren ze niet aangekomen. De volgende dag kwam ik tot de ontdekking dat ik ook mijn paspoort kwijt was en toen raakte ik een beetje in paniek. een beetje veel in paniek. Wilde toen eigenlijk naar huis maar ben gebleven omdat ik anders niet meer in India zou gaan reizen. Ben teruggegaan naar Kerala waar ik nu een huis heb, ben daarna nog jaren met een rugzak door India getrokken, wetende dat dit je natuurlijk ook in Amsterdam overkomen.
Ik voel me overigens nog steeds veilig in India
Mijn mooiste ontmoeting had ik in 1996. Ik was, ook in Januari, van Amristar naar Dharam Sala gegaan. Daar sneeuwde het en het was erg koud. Ik had niet veel meer dan een T-shirt bij mij en na twee dagen besloot ik om naar Delhi te gaan. Met de nachtbus waarbij de ticketbureau mij vertelde dat er verwarming in de bus was. Niet dus, ik zat naast een gebroken ruit. vooraan in de bus. Er kwam een (dacht ik Indiër)) naast mij zitten die vertelde dat hij uit Tibet kwam, Leuk hoor, dacht ik. ik heb het alleen maar koud. Hij opende zijn rugzak en gaf mij een jas en drapeerde een handdoek over mijn knieren. Daarna viel hij tegen mijn schouder in slaap. Voordat we in Delhi aankwam vertelde hij mijn zijn verhaal. Hij was gevlucht een aantal jaren geleden uit Tibet. ‘s-nachts lopen over de bergen en zich overdag schuilhouden. Hij kwam Via Nepal aan in Dharam Sala . Had een ontmoeting met de Dalai Lama en deze vertelde hem dat hij in het klooster moest gaan en daar onderwijs moest gaan volgen (was nomade in Tibet) Dat heeft hij een aantal jaren gedaan. Totdat hij een brief kreeg dat zijn broer een ongeluk had gehad en hij terug moest om voor de familie te zorgen daarom zat hij in de bus. Ik ben samen met hem naar het vluchtelingenkamp voor Tibetanen in Delhi gegaan en ben daar een week gebleven. Ik heb hem alles verteld over de Beatles en dergelijke. Hij mij alles over de problemen in Tibet. Na een week hebben wij afscheid genomen. Hij heeft mij een pasfoto van hemzelf gegeven en ik een pasfoto van mij. Hij heeft toen ceremonieel mij een witte sjaal omgehangen. Vertelde mij, nu zijn broer dood was ik zijn nieuwe broer voor hem was.. Hij is naar Nepal gegaan en met een truck tot aan de grens. Toen ik thuis was kreeg ik een brief van hem dat hij er zes weken over had gedaan om weer bij zijn familie te komen voor een deel ’s nachts lopen om uit het zicht van de grenspolitie te blijven. Hij gaf aan dat “onze” familie blij was hem weer te zien en dat ik snel langs moest komen om mijn familie te begroeten. Wat brieven teruggestuurd maar deze zijn nooit aangekomen. Ik heb een paar jaar later wel een brief gekregen van een reisleider van koning Aap die hem was tegengekomen in Tibet en later van een Nederlands stel opnieuw een brief toen was hij manager van een klein hotel daar ergens, was ook de enige die Engels sprak. Heb in 2001 geprobeerd hem op te zoeken maar heb hem in Tibet niet meer kunnen traceren. Ik heb nog steeds het gevoel een broertje ergens in Tibet te hebben.
Maar ik zou je nog honderden verhalen meer kunnen vertellen (niet recent, want ik “Backpack” niet meer.
ben overigens wel weer van plan om te gaan doen maar dan niet meer in India Dit landje hou ik om te relaxen.
Tsja Erik, Quetta ik heb er ook goeie herrinneringen aan. Maar ik ben nog niet zo overtuigd dat je er als westerling onveilig bent, ik denk dat ons beeld erg vertroebeld is door de propaganda machine die ons moet doen geloven dat alle moslim landen slecht zijn!! Iran b.v. word in de media aangeduid als een slecht donker moslim hol. Maar Theo ben eens eerlijk, ben je ooit in een gastvrijer land als Iran geweest??
Vorig maand trof ik hier een paar belgische gasten die net een reis door afghanistan hadden gemaakt, Afghanistan , huh denken nu veel mensen, maar het backpack gebeuren begint echt op gang te komen in Afgh. en ik zit er serieus over te denken om het ook eens te wagen. Ook als je bij l.p.thorntree gaat lezen, lees je eigenlijk alleen maar positive verhalenover Afg., terwijl de westerse media ons wil laten geloven dat het alleen maar dood en verderf is. Ik ben wel een beetje veel off topic nu haha.
Groet Kataraja, de off topikkeraar.
Pollens! Aan een dergelijk rijtje van rijke ervaringen zal ik wel nooit toekomen.
Ik kom niet verder dan een verhaal dat dateert van november 2010.
Wij verbleven één nacht in een hotel in Hassan. Zoals gebruikelijk in India waren de de treden op de trappen niet allemaal gelijk van hoogte. Mijn vrouw struikelde op een gegeven moment en zij verstuikte daarbij haar ringvinger van haar rechter hand. Daarop droeg zij twee ringen. De eerste kreeg zij er nog af, voordat de vinger te dik werd, maar de trouwring niet meer. Maar om dan gelijk maar hulp te gaan halen . . . laten we de nacht maar even aanzien.
Om drie uur in de nacht was de vinger helemaal paars geworden en besloten wij om toch maar hulp te gaan halen. Er sliepen twee personeelsleden in de hal van het hotel en die maakten de taxichauffeur wakker. Om ons naar een ziekenhuis te brengen. Aldaar aangekomen werden wij door een dokter gelijk weer terug gestuurd met het advies om de vinger een half uur in warm water te houden. Wellicht dat de zwelling dan minder zou worden. Niet dus. De dokter brabbelde wat in de plaatselijke taal tegen de taxichauffeur en middenin een zin ving ik het woord “Bone-Cutter” op. We zijn toen naar een ander ziekenhuis gegaan, maar daar lukt het ook niet. Wat wel lukte, was dat de hele zaal volliep met mensen, die ons probleem kwamen aanzien. We zijn toen naar een neefje van de taxichauffeur gegaan, die een winkeltje van sieraden dreef. Die heeft de trouwring weten door te vijlen met een sleutelvijltje. Die vijltjes heb ik thuis ook, dus je raad, wat ik volgende keer óók nog mee zal nemen op reis.
En dan nog een verhaal uit 2008. We zouden gaan dineren op het dakterras van hotel Clark International in Carol Bagh in Delhi. Maar daarvoor wilden een paar mensen nog even ergens gaan pinnen. De eerste dag, weet je wel? Dus gaat ook mijn vrouw met de reisleider mee. Onderweg keek zij haar ogen weer uit en voor zij er erg in had, waren de reisgenoten uit beeld. Daar was zij. Ergens in Delhi en zij wist niet waarheen zij moest.
Intussen zat ik op het dakterras van Clark Int'l aan de Kingfisher. Plotseling komt de reisleider weer binnen en hij vertelt mij, dat mijn vrouw spoorloos is. Ik ben direct naar beneden gegaan om naar haar uit te kijken. Ik heb daar best een tijdje staan turen. Na verloop van tijd kwam zij kalm aanlopen. Zij had zich onderweg plotseling de naam van het hotel herinnerd en dan is het niet moeilijk meer om de weg te vragen.
Sindsdien zijn wij vervente verzamelaars van visitekaartjes van hotels . . .
Jo,
Goeie tip over die visite kaartjes.
Die gebruik ik ook al jaren.
Zelf weet ik meestal de naam van mijn hotel niet, maar ben nooit zoek geraakt.
Wel had ik een keer vreselijke kiespijn, tijdens mijn 2e Djoserreis.
Dat sudderde dagenlang door en bereikte het dieptepunt in Kanyakumari.
Paracetamol hielp niet meer, een halve liter Indiase whiskey ook niet.
Verbeterde wel mijn stemming vond ik zelf, mijn groepsleden dachten daar anders over.
Daar was geen tandarts beschikbaar, alleen een gynaecoloog.
Die gaf mij een injectie in mijn rechterbil tegen de kiespijn.
De volgende dag werd ik enigszins daas wakker.
Toen ik in de spiegel keek was mijn wang compleet opgezwollen.
De kiespijn was gelukkig over.
Rob
Abv,
Schiet mij nog een anekdote te binnen.
Er was een keer een vrouw (ik wil geen namen noemen), die alleen met een zoontje op reis naar India ging.
Ze wilde het hectische Delhi overslaan, vanaf het vliegveld gelijk door naar Agra om de Taj Mahal te bekijken.
Daarvoor had ze een chauffeur met Ambassador ingehuurd.
Die stond haar 's middags keurig op het vliegveld op te wachten om haar zo snel mogelijk naar Agra te brengen.
Dat is een rit van zo'n 4 a 5 uur rijden over een vierbaans snelweg.
Halverwege, toen een Midway restaurant voor toeristen naderde, moest ze plassen en zei tegen de chauffeur in gebrekkig Engels “toilet, toilet”!
Waarop de chauffeur plankgas gaf en harder begon te rijden.
Mathura gepasseerd kon ze het niet meer volhouden, “toilet, toilet”, zei ze tegen de chauffeur.
Die ging nog harder rijden.
Bij Sikandra kon ze het bijna niet meer volhouden en riep nog een keer: "toilet, toilet, toilet.
De chauffeur begon nog harder te rijden om niet te laat voor de zonsondergang bij de Taj Mahal te komen.
Die kwam langzaam naderbij.
Midden in Agra kon ze haar plas niet meer ophouden en leegde haar blaas op de achterbank van de Ambassador.
“Now it's too late”, zei ze tegen de chauffeur, die ook gebrekkig Engels sprak.
Rob
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
. En je hebt gelijk over Iran. Ik was er tijdens Khomeiny en de golfoorlog en vond de mensen nog steeds vreselijk vriendelijk.