fotograferen/filmen bij bezienswaardigheden

  • roy

    Ik kom net van Varanasi en men mag alles wat een toerist wilt fotograferen.

    Alleen foto's en flimen maken van de lijkverbranding is absoluut verboden.

    Zelf van een groot afstand en zelf uit de bootjes is mogelijk maar uit respect wordt afgeraden.

    Zelf de japanners leggen alles vast bij de ghats en alles is gratis.

    's avonds zijn er diverse pujhas bij de Ghats, duurt van 7 uur tot 8.30 uur is een ieder welkom. Prachtig om te zien.

    Zelf een duikje nemen in het schone Ganga is geen belemmering.

  • erik

    “Zelf een duikje nemen in het schone Ganga is geen belemmering.”

    Ik ben niet bang aangelegd, maar er zijn grenzen………

  • Ineke M

    Aan de ene oever was de lijkverbranding…..aan de andere oever springen de dolfijnen in het water. Ze hebben mij verteld dat dolfijnen alleen in schoon water leven. Als dit waar is, dan is het kennelijk een erg goed ecologisch systeem!

    Ineke

  • Rob

    Ineke,

    Zelf ben ik twee keer in Varanasi geweest.

    En heb daar ook de lijkverbrandingen gezien.

    De eerste keer was met een Djoser groepsreis.

    Wandelend ben ik daar heen gegaan, had wel een gids nodig om mij naar de juiste plek te brengen in al die middeleeuwse gangetjes.

    Na aankomst wat baksheesh gegeven, hij had mij geholpen.

    Ergens vanaf boven kon ik de crematies zien.

    Dat wilde ik ook, maar vanwege respect hield ik afstand.

    Heel bijzonder hoe mensen daar gecremeerd worden.

    Ik ben niet op het idee gekomen om daar foto's van te maken.

    Mijn eigen beleving met iets wat heel natuurlijk is, maar weg gestopt in onze maatschappij was voor mij belangrijker.

    Na 5 minuten op mij gewacht te hebben begon de gids om meer baksheesh te zeuren. Dat heb ik verder genegeerd.

    Ik ben daar minstens een half uur gebleven om te zien hoe wij mensen uiteindelijk in dit leven in de rook opgaan (of in de aarde gestopt).

    Terug gekomen in ons ons hotel was een reisgenoot compleet overstuur teruggekomen van die lijkverbranding.

    Die was met 2 anderen ongeinformeerd in een bootje gestapt om foto's te nemen.

    De tweede keer in Varanasi had ik dus een bootje waar een jongetje op het laatste moment aan boord sprong om mij waxinelichtjes aan te smeren voor mijn familie. Ik kocht er gelijk 5 en heb ze in de Ganga laten wegvloeien.

    Toen hij mij meer wilde aansmeren heb ik hem een “psychische klap voor de bek” gegeven. Dat leverde dus geen geld meer op.

    Vervolgens werd ik gedwongen om bij de burning ghats uit het bootje te stappen.

    Daar werd ik vervolgens door een dreigende neppriester gevraagd om een bijdrage te leveren aan een kindertehuis.

    Eigenlijk kon ik geen kant meer uit.

    Uit angst heb ik z'n oranje lap van zijn lichaam getrokken, waardoor hij voor schut stond voor zijn collega-oplichters.

    In die verwarring lukte het mij om in het roeibootje te springen en zelf terug te roeien.

    Bij aankomst hoefde ik niets te betalen.

    Dat geld heb ik gedoneerd aan kindertehuizen in Varanasi.

    Rob

    ps het eerste del is gebaseerd op waargebeurde feiten, de laatste twee alinea's heb ik er zelf bij verzonnen

  • Khan

    Leuk, maar moeizaam werk is het opsporen van Nederlandse grafzerken in India uit de VOC-tijd.

    Hier http://img103.imagevenue.com/img.php?image=98127_tombe_122_1100lo.jpg een kiekje van een tombe voor een aantal jonge kinderen, die de auteurs van “In steen geschreven” ( http://www.lubberhuizen.nl/detail.php?id=79), die eerder een aantal expedities naar India hadden ondernomen niet meer hadden kunnen traceren.

    (Ik heb achteraf aan de hand van hun reisbeschrijving kunnen reconstrueren dat ze op een verkeerde locatie zo'n 150 meter verder hadden gezocht).

    Het terugvinden was echt toeval. Ik had geen kaart of iets van de locatie. Alleen de oude plaatsnaam, zoals die rond 1900 werd gebruikt. Wel was ik nogal alert geworden op oude muren. Een daarvan bleek te staan rond de Islamistische begraafplaats. Staande bij die ingang wist een oude dame wel de begraafplaats voor “Christulu” uit te duiden. Het kostte nog 20 minuten om die te localiseren, maar dat was relatief eenvoudig werk na de eerdere speurtocht door het plaatsje.

    .

    Overigens was deze tombe totaal ingegroeid en uiteindelijk alleen met hulp van de beheerder van de begraafplaats te traceren (die voor zijn werk dus betaald is door mij).

    Een erg vreemde ervaring om plotseling een Nederlandse tekst tussen de takken te ontdekken.

    Op dezelfde begraafplaats ligt ook de dochter van de laatste Nederlandse Gouveneur in dit deel van India. Verder een hoop Engelse graven. Nogal indrukwekkend was de tombe voor de vrouw van een Engelse militair, die vrij jong was gestorven.

    Zo'n speurtocht vind ik persoonlijk toch bevredigender dan iets voor het vakantiealbum te gaan klikken dat in alle reisgidsen staat, en wat honderden om je heen ook doen. ;-)