Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Rob
Paul,
Mooi verhaal, doet mij denken aan mijn eigen eerste keer.
Hoe bereid je iemand of jezelf voor op India?
Ik zou het ook niet weten.
Rob
Rob Schreef:
> Hoe bereid je iemand of jezelf voor op India?
Geen voorbereiding op India, maar na een verblijf in Zuid-Afrika voor mijn werk - dat was begin jaren '90, dus tijdens de omwenteling - was ik niet zo onder de indruk van krottenwijken, streetdwellers en bedelaars toen ik later in India kwam. Klinkt wellicht vreemd, maar ik onderging Zuid Afrika als een medogenloos hard land. Een “swarte” die in de goot lag kon of stomdronken zijn of doodgeschoten. In beide gevallen interesseerde dat voorbijgangers niet. Dat een nieuwsfeit als “Die Boksburg Massamoord” waarbij men nog dagen later lijken rond een kerkje vond, de Nederlandse pers niet haalde kon mij toen nog verbazen. Reclamespots over het voorkomen van sexueel geweld tegen vrouwen (gelardeerd met ongelooflijke cijfers over verkrachtingen in treinen). Arbeiders die bij een boerderij onder een afdakje bij een vuurtje zitten te kleuren. Met 120 km/uur op de snelweg tussen twee krottenwijken doorscheuren en vooral niet afremmen voor een oversteker omdat je anders wellicht het doelwit wordt van een roofoverval. Blanken die geen idee hadden wie er nu precies in de wijken aan de andere kant van de snelweg woonden. In vergelijking hiermee is armoede en segregatie in India haast romantisch te noemen.
Kan me nog herinneren dat ik een jaar later met collega's in Jakarta was. Een bedelaar zonder armen stond tegen de auto te bonken. Mijn collega's zetten zulke ogen op. Ik (laconiek): “Dat is normaal bij een stoplicht”.
Om terug te komen op die documentaire, ergens had men het nog vriendelijk weergegeven. Zo bestond de suggestie van de confrontatie met “armoe” bijv. uit twee straatverkopers bij een stoplicht. Dat is toch wat anders dan de bekende uitgemergelde bedelaar, al dan niet voorzien van hongerige baby.
Ik ging, net als kataraja, overland. Ik wist van India vrijwel niets. Ik wist dat de Taj Mahal er stond, want daar had ik als kind een legpuzzel van. Ik had foto's gezien in een Timelife boek over Bombay. Of er in de rest van het land wegen waren wist ik zelfs niet (ja, ik was echt jong en onwetend..).Mijn allereerste herinnering aan real life India is dat ik parkieten zag vliegen, net na de grens met Pakistan. Anderen in de bus dachten dat ik spoken zag,. toen ik dat zei. Nu vliegen er meer van die beesten rond mijn huis in Zoetermeer, dan dat ik er toen zag.
De ervaring om er met het vliegtuig ineens te zijn, of er overland heen te gaan lijken me amper te vergelijken. Beiden wel even indrukwekkend denk ik.
Toen ik voor het eerst hier in Turkije kwam dacht ik dat ik als “wereld burger” geen moeite zou hebben met de Turkse cultuur. IK had tenslotte in Ecuador gewoond, in Frankrijk, in India dus dat leek mij leerschool genoeg. Niets bleek minder waar.
In India kwam ik er ook pas langzamerhand achter dat cultuur verschil niet hetzelfde is als met je handen eten of kasteverschillen te hebben. Cultuurverschillen zitten heel diep, bijna (?) in de genen.
Cultuurverschillen vallen op het eerste gezicht niet zo op vaak omdat de autochtoon zich anders voordoet tegenover een vreemdeling lees: toerist.
Al die jaren die ik in India reisde heb ik me eigenlijk niet bezig gehouden met het cultuurverschil, vooral denk ik, omdat ik zo naïef was te denken het allemaal wel te begrijpen na verloop van tijd. Alsof ik een cultuur van duizenden jaren oud in korte tijd kon doorgronden. Wat een oppervlakkigheid.
Alhoewel ik eerder in Calcutta een aantal maanden had gewerkt in een atelier in de stad, realiseerde ik me eigenlijk in Delhi pas dat “de Indiër” anders was dan ik had aangenomen. Langzamerhand drong het tot mij door dat de dagelijkse gebeurtenissen zoals groeten, theedrinken, eten, praten zitten, vooral beïnvloed waren door mijn gedrag en de beleefde reacties van Indiërs daarop, maar op die manier zeker niet gebruikelijk waren.
Via mijn buurman op de Gandhi Darshan leerde ik dat de manier waarop het dagelijks leven, de onderlinge relaties, de inzichten, man vrouw verhoudingen etc. gestalte kregen, voor mij verborgen waren gebleven.
Op geen enkele manier zal ik zeggen dat ik de Indiase cultuur begrijp. Zelfs hier in Turkije na vele gesprekken, jaren leven in dit dorp, zou ik niet willen beweren dat ik de Turkse cultuur doorgrond.
Wat ik wel durf te zeggen is dat ik inmiddels weet dat er diepgaande cultuurverschillen zijn, die vanaf de geboorte worden doorgegeven, en levensbepalend zijn. En dat ze niet zo makkelijk opvallen en te begrijpen zijn.
Ook goed in het oog te houden dat Indivuduele karaktereigenschappen een rol blijven spelen. Dat mijn oudste zwager de neiging heeft om alles uit te blijven stellen tot het laatste moment en dat bij hem 13.30 ook ergens tussen 14 en 15 uur kan zijn, zou je als “typisch Indiaas” kunnen verslijten, maar mijn vrouw (ook reeds voor ons trouwen) en mijn jongste schoonzusje - die haar hele leven in India heeft gewoond - zijn totaal anders. 
Paul,
Dat cultuurverschillen bijna in de genen zitten ben ik helemaal niet met je eens.
Jaren geleden al zij een Indonesische vriend van mij: cultuur zit aan de buitenkant.
Dat is inmiddels ook mijn ervaring.
Voor mij bestaat er niet zoiets als een cultuur aan de binnenkant.
Wel geloof ik in karakterverschillen van mensen.
Uiteindelijk is het maar net waar je de focus op legt.
Op overeenkomsten of op verschillen?
Rob
Khan,
Ja, zoiets probeer ik net ook aan te geven.
Theoretisch wordt er wel onderscheid gemaakt tussen de ik-cultuur en de wij-cultuur.
In het echte leven bestaat dat onderscheid niet.
Volgens mij worden verschillen tussen groepen mensen voornamelijk / uitsluitend bepaald door economische omstandigheden
Rob
Rob,
Ik ben het met je eens dat cultuurverschil (kaste) niet in de genen zit, maar het zit toch wel heeeeeel diep geworteld. Wij, mijn vrouw en ik, hebben jaren lang een leuk jochie uit de zigeuner kaste gesponsord,
en gezorgd, na heel veel vijven en zessen, na zijn lagere school een middelbare studie kon volgen. Maar de jongen krijgt nergens werk ondanks opleiding, maar het erge is dat hij het aanvaard en normaal vind dat hij geen werk krijgt. I' am only a gypsy!!
Cultuur zit niet aan de buiten kant maar ook in de hoofden.
Groet kataraja.
Als mensen plannen voor de toekomst maken, lacht God.
