Voor hen die het verhaal nog niet echt kennen hieronder staat Rob beschreven.
De kikker en de schorpioen…
——————————————————————————–
“Er was eens een schorpioen die liep over een veld, hij was verdwaald omdat hij in een hoog grasland liep en hij niet kon zien waar hij naartoe ging, hij was verdrietig omdat hij niet alleen iets kon zien, maar anderen konden hem ook niet zien, daarom had hij ook geen vrienden. Verdrietig liep hij verder, en kwam plotseling bij een beekje aan. Aan de overkant van het beekje was een grasland waar het gras netjes geknipt was, daar wilde hij naartoe! Hij werd opeens helemaal gevuld van geluk en straalde, tot opeens het besef bij hem doordrong dat hij niet bekwaam was om te zwemmen, zijn blijdschap verdween als zon voor sneeuw en hij keek verdrietig naar zijn spiegelbeeld in het water.
Dit tafereel werd opgemerkt door een voorbij zwemmende kikker, die zwom vrolijk naar hem toe, hij was eigenlijk onderweg naar zijn vriendin waarmee hij zou trouwen, maar omdat zijn nieuwsgierigheid hem had overmeesterd om uit te zoeken wat er aan de hand was met de schorpioen, had hij toch besloten om even te vragen wat er loos was en daarna zijn weg weel te vervolgen.
Het spiegelbeeld van de schorpioen werd vervangen door het vriendelijk hoofdje van de kikker.
“Waarom kijk je zo verdrietig???? vroeg de kikker.
“Ik wil naar de overkant???, zei de schorpioen, “alleen ik kan niet zwemmen!???
De schorpioen barstte in tranen uit en de kikker werd overspoeld door zijn tranen. De kikker keek de schorpioen aan, en draaide zijn hoofd richting de overkant.
“Maar… dat is toch geen probleem, dan breng ik je wel naar de overkant!??? bood de kikker aan.
De schorpioen was weer helemaal blij, hij klom op de rug van de kikker en de kikker begon in alle enthousiasme te zwemmen, hij was in goeie vorm vandaag, hij zag aan de overkant denkbeeldig zijn vriendin zitten, dat was zijn doel, met haar in gedachten zwom hij nog sneller dan hij ooit gezwommen had, de tranen van de schorpioen werden weggespoeld door het water dat in zijn gezicht klotste, bij dat hij was! De kikker was bijna op de helft, en opeens stak de schorpioen de kikker met zijn staart en vulde het lichaam van de kikker met zijn gif. De kikker wist niet wat hem overkwam, zijn brein werd zijn gevangenis en zijn lichaam onbeweegbaar, hij was helemaal stijf alsof hij in een ijsklont veranderd was. Voordat het gif hem totaal tot de dood had gebracht, vroeg de kikker; “Waarom? Nu gaan we allebei dood!???
De kikker alswel de schorpioen vonden hun dood op de bodem van het beekje. De ogen van de kikker stonden wijd open van ongeloof, niet wetend wat hij verkeerd had gedaan, het gezicht van de schorpioen was weer verdrietig, alleen de tranen waren niet op te merken aangezien hij zelf zich al in het water bevond.???
Het was in zijn nature om iemand te steken, zo zit een schorpioen nou eenmaal in elkaar. Het was niet aan de schorpioen te wijten dat hij de kikker stak, maar het was de eigen schuld van de kikker dat hij met een schorpioen omging, want je weet dat als je met een schorpioen als vriend omgaat, dat de kans groot is dat hij je zal steken en je daarmee pijn zal doen. In gedaantes van mensen is het moeilijker te zien wie een kikker is en wie een schorpioen is, zoals een wolf zich in schaapskleren kan vertonen. Soms begrijp ik niet hoe een mens een ander kan kwetsen, dat is toch niet menselijk? Wat wint de andere persoon ermee? Haalt diegene zijn geluk uit het verdriet van een ander?
—————-
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
