Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
geesje
moet je in India op alles afdingen, dus ook voor de kleine zaken zoals drinken/eten in een restaurant of op straat?
In een levensmiddelenwinkel of restaurant niet, maar op straat kan je wel aangeven wat je er maximaal voor wilt betalen.
Je merkt al snel wat iets waard is als je er bent, een fietstaxi bijvoorbeeld als hij zegt 50 en jij zegt 40 dan lukt het wel als je het leuk vindt om te onderhandelen….. en dan geef je hem achteraf gewoon die 50 want hij kan het vast beter gebruiken. 
Ja, zo doe ik dat ook bij de riksja's, eerst afdingen, dan een fooi. Ik vraag vaak in mijn hotel wat een ritje ergens naar toe moet kosten. Dan zeg ik dat gewoon tegen de riksjarijder: ik wil daarheen voor zoveel roepie. Vaak zijn ze zo verbaasd dat ze meteen ja zeggen.
En verder moet je doen wat je denkt dat goed is. Ik ga nooit voor ieder dubbeltje onderhandelen. Pas als ik iets duurs zou kopen, dan zou ik me echt druk gaan maken.
Ik weet dat het zou kunnen, als je ook maar teenslippers koopt op de markt, maar als iemand een prijs vraagt die ik vrij normaal vind, dan probeer ik er hooguit voor de vorm nog iets af te krijgen.
geesje Schreef:
——————————————————-
> moet je in India op alles afdingen, dus ook voor
> de kleine zaken zoals drinken/eten in een
> restaurant of op straat?
a) India is niet zoals Egypte waar toeristen geacht worden aan een spel mee te doen. Mijn vrouw (die uit India komt) en ik vonden dat een tamelijk vermoeiende bezigheid die opgezet lijkt te zijn om vermaak aan toeristen te bieden.
b) Meer praktisch: op verpakte levensmiddelen en andere zaken die behoren tot de eerste levensbehoefte (ook een flesje cola of fanta) staat een “Maximum Retail Price” vastgesteld door de overheid. Die kan per staat ook nog verschillen (meestal ivm met heffing van belastingen). Controleer dat of de gevraagde prijs klopt en ga je niet belachelijk maken door daar nog een lagere prijs voor te willen.
c) Ik heb van mijn leven nog nooit onderhandeld over de prijs van eten in een restaurant. Men gebruikt in de regel een menu lijst met vaste prijzen. Voor de rest zijn de prijzen zeer laag voor westerse begrippen.
d) Met vervoer: grote kans dat je teveel betaalt als je de normale prijzen niet kent. Dus laat je inderdaad vooraf informeren. Meter aanzetten heeft weinig zin als je niet kan controleren of er wordt omgereden. Nooit laten blijken dat je de stad niet kent (dat geldt trouwens ook voor taxi's in bepaalde steden in de UK B) ).
e) Als iets je niet bevalt, of denkt dat de prijs niet klopt, laat de verkoper (al dan niet voorlopig) links liggen en informeer bij de volgende verkoper 20 meter verderop die ongetwijfeld het zelfde produkt verkoopt.
f) Een blanke betaalt op markten vrijwel altijd te veel. B)
g) Tot slot: laat je niets aansmeren wat je niet wil hebben. Je hoeft niet bang te zijn dat je een verkoper beledigt. Hetzelfde geldt voor mij voor taxi chauffeurs die je nog bij een winkel van een “neef” willen brengen. Jij betaalt, dus jij bepaalt. Het is ook normaal om je taxichauffeur ergens naar toe te sturen om naar de prijs te informeren of te kopen.
geesje Schreef:
——————————————————-
> nog iets vergeten, geldt dat ook voor kaarten die
> je koopt om te versturen?
Prentbriefkaarten heb ik in India zelden aangetroffen, behalve dan die sets die straatverkopers bij toeristische attracties proberen te slijten (en waar men per definitie met een hoge prijs zal starten!). Wel heb ooit met veel moeite in Mumbai een winkel gevonden, die in zijn collectie aardige kaartjes met straatbeelden uit de jaren '70 had.
Geesje,
Afdingen in India kun je doen voor souvenirs, niet voor de dagelijkse dingen.
Zelf ben ik helemaal niet handig in afdingen.
Ik kijk gewoon wat ik voor iets over heb.
Onderstaand nog twee fragmenten uit mijn eerste reisdagboek.
Rob
1.
Ik zwerf weer door de straten en steegjes in Varanasi. Ik heb twee prachtige batiklappen gekocht voor aan de muur in m'n nieuwe huis. Ik koop nog een tiental ansichtkaarten bij een klein jongetje op straat. Een tweede jongetje probeert me ook nog wat ansichtkaarten te verkopen, maar meer hoef ik echt niet, helaas. Een derde jongetje komt er bij staan. Hij heeft een klein doosje met heel veel kleine potjes verf en stempeltjes.
Ik krijg allemaal kleine goudafdrukjes op m'n hand gestempeld. Ik vind het wel grappig spul, denk nog wat moet ik ermee, maar schaf voor 45 roepies + 5 fooi een setje aan. Het jongetje loopt zeer gelukkig weg. De andere, die tot nu toe alles heeft gade geslagen kijkt me aan, haalt een doosje tevoorschijn en zegt dat hij de doosjes voor 25 roepies verkoopt en dat ik gek ben om er zoveel voor te betalen. Ik moet vreselijk lachen om z'n verontwaardigde gezicht en schaf ook zijn setje aan voor 15 roepies + 5 fooi. Hij geeft me nog een ansichtkaart erbij cadeau en ook hij loopt zeer gelukkig weg.
2.
Wandelend ga ik op zoek naar Durbar-square. Een groot plein met her en der paleizen, tempels en pagoden. Schots en scheef door elkaar. Heel oud. En heel indrukwekkend. Veel verkopers met alle mogelijke spulletjes. Ik kijk even naar een gietijzeren beeldje. Gelijk stormt er een verkoper op mij af. Hij vraagt 7000 roepies voor het beeldje. Dat vind ik veel te duur, ik wil het beeldje ook niet echt kopen en bied 500 roepies om er af te zijn. Zo lijkt het en ik loop weg. Hij loopt mij echter opeens achterna, de hele stad door. Z'n prijs schiet naar beneden. Ik zeg voortdurend dat ik het beeldje absoluut niet wil hebben, voor geen enkele prijs, maar hij blijft stug volhouden. Hij zakt van 2000 via 1200 naar 850 roepies. Uiteindelijk ga ik door de knieën en koop voor 600 roepies het beeldje. In het hotel blijkt dat ik het best een heel mooi beeldje vind.
Rob, die potjes met kleurpoeder heb ik jaren geleden ook in Varanasi gekocht, alleen ik betaalde 50 rps. hahaha.
Ik vond ze ook zo leuk en gebruik het ook nog wel eens.
Afdingen moet je kunnen.
Ik doe het altijd en achteraf voel ik me schuldig.Om vervolgens mezelf weer toe te spreken dat een verkoper het echt niet onder de prijs die hij in gedachten heeft wegdoet.
Ik heb al heel wat spullen voor flinke kortingen op de kop getikt maar in restaurants en supermarkten kun je niet afdingen. Ook het eten op straat is niet gebruikelijk.
Maar kleding en gebruiksartikelen wel.
Zo heb ik op mijn laatste reis een schaakbord voor mijn zoons meegebracht. Houtsnijwerk. Hij vroeg 3000 rps, echt handwerk, jajajaja.
Uiteindelijk heb ik er 1300 rps voor betaald , ik tevreden, verkoper tevreden. Dit wel na een aantal koppen chai en handlezen op de koop toe.
Hannah.
ik ook niet ben ik bang. maar na een paar keer heb je het door en gaat het misschien wel beter! daar hou ik me aan vast:D
het enige waar ik me zorgen over maak is hoe af te komen van de hardnekkige verkopers of bedelaars. als ze een bord voor hun hoofd hebben wordt het vervelend.
is een ‘bakwas band kar’ (kappen met die onzin), fuck off of een wegwerpgebaar in de meeste gevallen afdoende of moet je het nog harder spelen? laatst las ik een reisverhaal van iemand en die schold een hardnekkige verkoper verrot…..het hielp wel!
