Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Take2
Na enige tijd op dit forum te hebben rondgebracht heb ik besloten (tot vreugde van anderen) om me terug te trekken.
De reden hiervoor is dat ik het gevoel heb dat sommige geschreven stukjes van mij totaal verkeerd opgevat worden, waardoor er misverstanden/ergernissen en zelfs soms ruzies door ontstaan!
Ik doe mijn best om dingen zo duidelijk mogelijk uit te leggen maar ik ben niet perfect.
Daarnaast volg ik de verschillende discussies zowel actief als non-actief en dit doe ik al 2 jaar. De sfeer die er op dit forum hangt is niet goed. Ook nooit geweest. Het forum wordt bewoont door India die-hards die er zowat 24 uur per dag, 52 weken per jaar mee bezig zijn. Deze India-gangers weten veel van India (respect!), echter het schort ze aan 1 ding; bescheidenheid. Dit uit zich in een storend portie arrogantie onderling en naar de nieuwere mensen.
Ik heb het gevoel dat ik er hier niet toe doe, dat ik me steeds moet bewijzen en dat de gevestigde orde buitenstaanders weren door een soort van pik-orde erop na te houden!
Dit gebeurt niet alleen mij, ik zie het wel vaker gebeuren bij een nieuwe bezoeker. Dit is op andere fora mij nog nooit overkomen….
Rob, Kataraja, Khan jullie zouden jezelf eens bezig moeten zien hier - de air die er van jullie afstraalt is buitegewoon vervelend. De een is nog erger dan de andere!
Jullie voldoen precies aan de beschrijving in mijn boek ‘Ben je ervaren?’ van William Sutcliffe! Een parodie op het rugzaktoerisme die de backpackers zelf tot cultboek hebben verheven (recensie Trouw). De hoofdpersoon (Dave) is een gewone huis-tuin en keukenjongen die door een ‘vriend’ uitgedaagd wordt om een rondreis door India te maken. Eigenlijk heeft hij er geen zin in want hij is er niet het type voor. Balend omdat er steeds door die ‘vriend’ op hem wordt neergekeken die de hele wereld al heel bereisd en India als hèt hoogst bereikbare qua reizen neerzet (als je dat aankunt dan hoor je er ècht bij), besluit hij naar India af te reizen. Onzeker en niet op z'n gemak maar ergens ook wel nieuwsgierig.
Op reis heeft de hoofdpersoon het niet gemakkelijk. Hij is westers en denkt westers. Iets waar de meer ervarener backpackers die al langere tijd in India zittenen die Dave ontmoet, laatdunkend over doen. Maar het lukt hem een weg te vinden en tot op zekere hoogte te wennen in de chaos die India heet. Zonder afstand te doen van z'n westerse houding.
Dit zorgt voor botsingen maar ook juist dat het hem helpt.
Na een x periode in India keert hij wijzer en volwassener terug naar huis. De zogenaamde ‘vriend’ verdwijnt van het toneel.
Dave overdenkt zijn ervaringen en stelt dat hij het helemaal zo slecht niet heeft gedaan en dat hij eigenlijk gewoon best okee is.
De moraal van het verhaal; je hòeft niet persè met gegronde redenen naar India af te reizen, je hòeft geen bepaald type te zijn om er te mogen rondlopen en je hòeft je westerse kijk niet te verruilen voor de Indiase.
Ik voel me dus die Dave en jullie Khan, Kataraja en Rob zijn de doorgewinterde backpackers die diep in hun hart neerkijken op de gewone toerist omdat die niet weet waar het ècht om draait.
Maar waar het echt om draait is voor iedereen persoonlijk. Iedereen heeft z'n eigen waarheid, zijn eigen realiteit.
Domme dingen tegen Take 2 zeggen zoals ‘jij bent niet geschikt voor India’ of ‘jij deugt niet voor een groepsreis’ zijn een typisch voorbeeld die perfect passen in dit boek!
Ik zou tegen jullie 3 willen zeggen; ik weet dat ik een Dave ben maar ik ontdoe mijzelf niet van mijn persoonlijkheid om te kunnen opscheppen tegen iemand die nog moet beginnen.
Ik heb mijn fouten toegegeven maar waar zijn de verontschuldigingen van jullie kant?
Ik GA naar India, 100% zeker. En ik weet waar ik het voor doe en het vooral waar ik het juist NIET voor doe!
Er is geen reden om bezorgd te zijn want het gaat allemaal goed komen.
Dat er hier een stel op het forum zit die het me eigenlijk niet gunnen en pissed off zijn daar luister ik niet (meer) naar.
En je kunt me niet tegenhouden.
Ik heb hardstikke hard gewerkt en lang gewacht op deze reis. Ik verdien het.
En over dat arm zijn; ik bepaal zelf wel wat ik armoede vind. En ik kan je vertellen dat als het allemaal zo easy-peasy is zoals jij mijn situatie ten onrechte naar voren hebt gebracht Kataraja dat je dan zèlf maar eens wat jaartjes in de Bijstand moet gaan zitten terwijl je graag aan de bak wilt maar niet mag of kan doordat de maatschappij de boel dwarsboomt.
Ik ga zeker lekker shoppen, me vergapen aan de rijkdom die het land te bieden heeft en praten met mensen die op hùn manier minder bedeeld zijn. En ik ga vooral me NIET schuldig voelen omdat JIJ en de anderen me dat proberen aan te praten. Laat staan dat ik me dankbaar moet gaan voelen om in Nederland op mijn blote knietjes voor een lullig kutloontje door het stof te mogen kruipen. En een klager ben ik, maar hey….ik ben toch ook Nederlander;) En jij Kataraja bent toch weggegaan uit Nederland omdat je het er toch naar je zin had? De mensen die emigreren zijn de èchte klagers - anders waren ze wel gebleven. Mensen zoals jij die het zich kunnen veroorloven het land te verlaten en op een tropisch eiland te gaan zitten hebben geld om voor de problemen hier weg te lopen omdat ze geen zin hebben er iets aan te doen. Maar dat is niet mijn stijl, laat staan dat ik er de financien voor heb. Ik hoop dat je hier nog eens over nadenkt op je bounty-eiland en na het lezen van mijn aangeraden boek denkt; ‘die rot Take2 had toch ergens wel een beetje gelijk’
Naast het bloed onder nagels vandaan halen hoop ik vooral dat het forum nu eens goed wakker geschud is. Mensen moeten behalve berichten op het forum smijten ook eens iets doen aan het begrip voor elkaar en hoe je iets schrijft zonder de ander tegen de botte bijl te laten oplopen. Vooral het beroemde trio zou daar aan kunnen werken.
Mijn speciale dank gaat uit naar Surya die toch altijd maar weer klaar stond voor me als ik weer eens een lap tekst plaatste en de moeite nam om begrip op te brengen voor mijn kant van het verhaal. Ik draag jou een warm hart toe:)
Voor Shirley; ook dank voor het aanhoren van het verhaal en je geduld dat toch steeds op de proef werd gesteld door mij.
Irma, ik heb respect voor je reisverhaal(tu)
Allemaal bedankt voor de tips!
Ik ga verder op een andere manier die beter bij mij past. Want hier blijven levert een frustratie op en dat bederft mijn voorpret op de reis. Ik ga niet weg omdat ik me schuldig voel dat er anderen zijn afgehaakt; maak jullie geen zorgen Khan en Kataraja komen wel weer terug.
Namastè(
