Door: Lou Keune / Francine Mestrum
Gepubliceerd: 7nov 07, 00:07 De Pers
Update: vandaag 07:16
Hallo Indiagangers!
Hieronder lees je een uitermate goed verhaal, neem wel even de tijd.
Echter de aangedragen oplossingen zijn matig.
Lees se, Theo.
EERLIJK ZULLEN WE ALLES DELEN
In de Tweede Kamer zal weer met trots gesproken worden over de omvang van de officiële en particuliere ontwikkelingshulp. Is dat terecht? Het in Nederland bestaande enthousiasme voor ontwikkelings-samenwerking verdoezelt minstens twee fundamentele feitelijkheden.
De wereld staat er slecht voor. Ondanks zestig jaar ontwikkelingssamenwerking leven miljarden mensen in extreme armoede. De inkomensongelijkheid wordt steeds groter. De biodiversiteit neemt sinds 1979 gestaag af; de mondiale voetafdruk overschrijdt al zo’n twintig jaar de norm van duurzaamheid. En de opwarming van de aarde gaat voorlopig alleen maar door. Vooral de grote meerderheid van armen in de ontwikkelingslanden wordt direct getroffen door deze ecocide.
En wij, Nederlanders, zijn medeverantwoordelijk voor deze situatie. Wij laten toe dat onze beleidsmakers ontwikkelingslanden een neoliberaal beleid opleggen. De gevolgen weerspiegelen zich in cijfers over achterblijvende economische groei en in ecologische rampen. Maar vooral ook in het dagelijkse leven van veel mensen. Bijvoorbeeld in dat van de marktvrouw die wordt weggeconcurreerd door de grote transnationale supermarktbedrijven. Zij staat model voor de vele miljoenen boeren en boerinnen, vissers, handwerkslieden en kleine handelaren die door de internationale concurrentie hun bestaansmiddelen zijn kwijtgeraakt. En dan te bedenken dat wij zelf allerlei belemmeringen hanteren, bijvoorbeeld op gebieden als handel, patenten en octrooien, en migratie.
Daarnaast zien wij oude en nieuwe vormen van neokoloniale overdrachten van Zuid naar Noord. Denk maar aan de voortgaande braindrain; winstafvloeiingen die de buitenlandse private investeringen overstijgen en belastingen die niet betaald worden in het land van oorsprong van de gemaakte winsten, maar via vluchtroutes en ‘faciliteiten’ richting Nederland en andere fiscale paradijzen gaan. Of aan betalingen van rente en aflossingen die de ontvangen publieke en private leningen overstijgen en een verslechterende ruilvoet. Steeds meer menselijke en natuurlijke hulpbronnen worden niet aangewend voor de eigen behoeftebevrediging maar, via de export, voor de behoeften van het Noorden. Deze ‘omgekeerde ontwikkelingshulp’ is vele malen groter dan wat wij pretenderen te geven.
Al die armoede, ongelijkheid en ecocide, en de omgekeerde ontwikkelingshulp, zijn nauw verbonden met de economieën van landen als Nederland en met onze levensstijlen. Neem de ecologische voetafdruk. Nog steeds ligt die van de gemiddelde inwoner in ontwikkelingslanden onder het niveau van duurzaamheid. De overbelasting van de aarde is grotendeels te verklaren uit het overgebruik door ons en andere rijken. Nog een voorbeeld: in de prijs van de door ons gekochte textiel en veevoer zijn de echte milieu- en sociale kosten maar voor een klein deel verwerkt.
De huidige ontwikkeling van de wereldeconomie is moreel en politiek onhoudbaar. Tegen die achtergrond is ontwikkelingssamenwerking, hoezeer ook uitdrukking van oprechte menselijke gevoelens, een gotspe. Want wat wij ook ‘geven’, het valt in het niet bij wat genomen wordt. Het is ook het aloude verhaal dat caritas het structurele geweld verdoezelt. Ontwikkelingssamenwerking is een illusie. Maar wel een die mensen verkeerd enthousiasmeert, en die legitimeert dat het een bloeiende bedrijfstak is geworden. Het is ook het verhaal geworden, of de overtuiging, dat sommigen best heel rijk mogen zijn als ze maar iets over hebben voor de armen en het milieu.
Wij moeten stoppen met deze liefdadigheid. Laten wij eerst maar eens onze echte verantwoordelijkheden nemen. Onze levensstijl moet dringend worden aangepakt, onze materiële consumptie zal moeten krimpen. Eindelijk zullen er wereldwijde voorzieningen moeten komen ter garantie van bestaanszekerheid voor iedereen op gebieden als onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en basisinkomen.
Ook zullen wij moeten werken aan de structurele oorzaken van armoede, ongelijkheid en ecocide. Wat de wereldhandel betreft moet bijvoorbeeld gestreefd worden naar beëindiging van het model van exportgeleide groei. Ontwikkelingslanden moeten ruimte krijgen hun hulpbronnen aan te wenden voor hun eigen behoeften. Tegelijkertijd moeten dan initiatieven genomen worden die leiden tot afspraken over wereldhandel inclusief zaken als verrekening in de prijzen van alle sociale en ecologische kosten. Bovendien moeten landen en regio’s de mogelijkheid hebben hun economieën te beschermen tegen internationale concurrentie en andere externe bemoeienissen. Zij moeten reële kansen hebben hun eigen ontwikkelingspad te volgen. Daaronder valt ook de mogelijkheid te voorzien in eigen behoeften als voeding en energie.
Andere mogelijke structurele maatregelen zijn de volgende. De bijzondere belastingfaciliteiten voor ondernemingen actief in andere landen moeten worden stopgezet. Ook zal gestimuleerd moeten worden dat een aanzienlijk deel van de winsten gemaakt in ontwikkelingslanden door internationale private ondernemingen ook daar geherinvesteerd worden. In activiteiten die allereerst mens en milieu ten goede komen. En wat de buitenlandse schulden van ontwikkelingslanden betreft is te lang gewacht met effectieve maatregelen van schuldkwijtschelding
Het wordt tijd om onze schulden af te gaan lossen. Dat zal geld kosten, veel meer dan de zo geprezen 0,7 procent van ons nationale inkomen. Is dat erg? Ondanks de materiële welvaartsgroei zijn wij er sinds 1979 niet gelukkiger op geworden. Hadden wij het toen zo slecht?
——————————————-
Reageer Door: krankzinnig, woensdag 7 november 2007 07:36
Hier kun je boeken over volschrijven, feit is dat de huidige ontwikkelingshulp niet werkt en dat de het geld derhalve weggesmeten is.
De enige die er beter van worden zijn de feestjesbouwers van Koenders, Koenders en aanhang met de snoepreisjes, het legioen zogenaamde hulpverleners en corrupte lieden ter plekke, die verdelen de pot.
Reageer Door: Beirao, woensdag 7 november 2007 10:14
OP kleine schaal en via de Nederlandse ambassades in de betreffende landen stevig gecoördineerd kan het best. ook particuliere niet door de overheid vetgemeste projecten kunnen. Maar het allerbelangrijkste blijft het uit de weg ruimen van handelsbelemmeringen. Ontwikkelingslanden moeten veel vrijer kunnen doordringen met hun eindproducten op onze markten. Zolang er oorlogen gevoerd worden, zogenaamd om meer democratie, maar eigenlijk om de grondstoffen waarvan het westen en China etc. profiteren komen de economieën van ontwikkelingslanden niet op gang. Wanneer het ministerie van ontwikkelingssamenwerking daar wat aan doet en als lastige drammer blijft waken heeft ze recht van bestaan.
Reactie Theo Kiewiet:
40.000 mensen uit extreme armoede halen, non profit kost niet veel:
Millenniumdoel 4.
Een gezin vrij van malariadoden met klamboe € 3,50 (uitvoering minimaal per dorp, ongeveer 400st)
- 26 dorpen wachten.
Millenniumdoel 3.
Een inkomen voor een kasteloze vrouw via geitenproject €30,- (uitvoering minimaal per 15 vrouwen)
- 20 dorpen x 15 vrouwen wachten.
Millenniumdoel 5.
Een cursus en hulpmiddelen voor kraamvrouwen €90,- (uitvoering minimaal per 10 vrouwen)
- 10 dorpen x 10 vrouwen.
Millenniumdoel 7.
25 jaar gratis koken voor een gezin op biogas €120,- (uitvoering minimaal per 10 st)
- 150 boerengezinnen wachten.
Millenniumdoel 8.
renteloos voorschot voor handel voor arme gezinnen €250,- (uitvoering per gezin)
- 100 gezinnen
Milleniumdoel 1.
Einde hongersnood voor buurtschap met waterput €290,- (uitvoering per 5 st)
- 100 buurtschappen kunnen worden voorzien.
Milleniumdoel 6.
Gezondheidsweek, gratis medicijnen en behandeling bij één gezondheidspost € 800,- (uitvoering per post)
- 48 dorpen
Millenniumdoel 2.
Renovatie school of bouw leslokaal €950,- (uitvoering per school)
- 6 scholen wachten, 12 schoolbesturen zijn niet benaderd
www.ontwikkelingswerktheokiewiet.nl
Met vriendelijke groet, Theo.